Ο Απόστολος Λιάτζουρας του Αλεξίου γεννήθηκε το 1884, με βάση το μητρώο αρρένων της κοινότητας. Απεβίωσε το 1943. Τόσες φορές στις επίμονες αναφορές του στον Άγιο Λαυρέντη, τη γενέτειρά του, ο γνωστός γιατρός του Βόλου και διανοούμενος Κώστας Στριμμένος (1905-1992), μου ζωντάνευε κι έναν τύπο της πολίχνης, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να περάσει και τούτος σ’ αυτή τ Τόσες φορές στις επίμονες αναφορές του στον Άγιο Λαυρέντη, τη γενέτειρά του, ο γνωστός γιατρός του Βόλου και διανοούμενος Κώστας Στριμμένος (1905-1992), μου ζωντάνευε κι έναν τύπο της πολίχνης, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να περάσει και τούτος σ’ αυτή τη σειρά των «Παράξενων τύπων του Πηλίου». Πέθανε ωστόσο ο σεβαστός γιατρός, και δεν πρόκοψα να αναστηλώσω τον τύπο. Το καλοκαίρι όμως μου θύμισε τούτο το χρέος ο φίλος Γρηγόρης Καρταπάνης από το περιοδικό μας, καταχωρώντας μια συνέντευξη παρμένη από τον Κώστα Στριμμένο και με τούτες τις υπογραμμίσεις του γιατρού:  

η σειρά των «Παράξενων τύπων του Πηλίου». Πέθανε ωστόσο ο σεβαστός γιατρός, και δεν πρόκοψα να αναστηλώσω τον τύπο. Το καλοκαίρι όμως μου θύμισε τούτο το χρέος ο φίλος Γρηγόρης Καρταπάνης από το περιοδικό μας, καταχωρώντας μια συνέντευξη παρμένη από τον Κώστα Στριμμένο και με τούτες τις υπογραμμίσεις του γιατρού: 

«Στον Άγιο Λαυρέντιο λοιπόν, υπήρχε μια γραφική φυσιογνωμία, ο Απόστολος Λιάτζουρας. Τύπος καλοσυνάτος, γελαστός και αγαπητός απ’ όλους. Καταπιάνονταν μ’ όλα. Ήταν μαραγκός, ιεροψάλτης, χοροδιδάσκαλος, διοργανωτής διάφορων εκδηλώσεων, μέχρι πολιτευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων και χίλια δύο άλλα». Στη συνέχεια ο γιατρός διατύπωσε την πρόταση να υπάρξει «μια ευρύτερη παρουσίαση αυτού του αξιόλογου προσώπου», ό,τι δηλαδή έλεγε και στο επιγραφόμενο κατά τις συναντήσεις μας.

Ήταν λοιπόν πασίγνωστος και βαθιά αγαπητός στον Αϊ-Λαυρέντη και τα γυροχώρια ο Απόστολος Λιάτζουρας. Όχι μονάχα για το βάθος της καλοσύνης του ή το γελούμενο πρόσωπό του και τα γράμματα που γνώριζε μαζί με μιά-δυό ξένες γλώσσες και την κοινωνική του μόρφωση, αλλά και για τα γουστόζικα φραστικά του ευρήματα. Ένας τύπος χαμηλού χιουμορίστα, που άνοιγε την καρδιά σου να σπείρει εκεί ένα σπόρο χαράς κι ελπίδας. Να σε κάνει να γελάσεις έτσι ξαφνικά, μεταφερόμενος σ’ ένα ευφρόσυνο πεδίο ζωής.

ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ «ΑΒΕΡΩΦ»

Νέος στέρησε το χωριό του από μια καλή παρουσία. Πέρασε και σ’ αυτόν το σαράκι του μισεμού για την Αμέρικα, και τράβηξε -1909 ο χρόνος- στη μακρινή χώρα με χίλια όνειρα σμιχτά στο στήθος του. Κατέληξε να πλένει πιάτα σε ξενοδοχείο. Καλλιέργησε όμως και μια έφεση προς τη μαγειρική και, στριμωγμένος στο μαγειρείο, εξοικειώθηκε με την κουζίνα του τόπου. Έφτασε να γίνει άσος στην τέχνη της μαγειρικής. Έως πότε όμως; Τέσσερα μόνο χρόνια στην Αμερική κι η πατρίδα του τον χρειαζόταν. Ήταν το 1912, όταν ξάναψε ο Βαλκανικός Πόλεμος, κι ο Λιάτζουρας τ’ αφήνει όλα και τρέχει εθελοντής στο στράτευμα. Εδώ τώρα «αξιοποιήθηκε» κατάλληλα. Έγινε μάγειρας στο θωρηκτό «Αβέρωφ», με την πλούσια δράση στον πρώτο και στον δεύτερο χρόνο του πολέμου. Η ζωή στο καράβι δεν ήταν μόνο σκληρή και επικίνδυνη υπηρέτηση της πατρίδας. Ήταν και κέφι και τραγούδι και γνωριμίες. Το τελευταίο σκέλος καλλιέργησε καλά ο Λιάτζουρας, φτάνοντας και να κερδίσει τη φιλία και του κατοπινού ναυάρχου και αρχηγού του στόλου Ιωάννη Δεμέστιχα.

ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ

Έπαψε ο πόλεμος, κι ο Λιάτζουρας επανακάμπτει στο χωριό του. Δεν τον τραβάει πια η Αμερική, τον συγκινεί πιότερο η γενέτειρά του, δεμένος αξεχώριστα με τα χώματά της όπως ένιωθε. Έρχεται λοιπόν και ριζώνει στο χωριό και ρίχνεται σε μια πολυμέτωπη προσπάθεια – αγώνας βιοποριστικός. Έχει τόσες ικανότητες και προσόντα μέσα του. Είναι και ψάλτης στην εκκλησία, είναι και μαραγκός και χρυσοχόος αλλά και μεταφραστής και μάγειρας βέβαια. Πολυτεχνίτης και πολυσχιδής. Προαισθάνεται την ανάπτυξη του πηλιορείτικου τουρισμού και σκαρώνει μεγάλο ξενοδοχείο με εστιατόριο στην κεντρική πλατεία της πολίχνης του, τα «Φιλοξένεια». 

Κόσμος και κοσμάκης πέρασε από τούτο το στέκι, που έδωκε ώθηση στον τουρισμό του Πηλίου. Ξενοδόχος και μάγειρας ο ίδιος. Οι ωραίες μέρες του Αγίου Λαυρεντίου με την έντονη κοινωνική του ζωή και το ακατάπαυστο αλισβερίσι. Ώσπου στα 1930 (Μάρτης μήνας) καταπλέει στο Βόλο ο «Αβέρωφ» με τη μοίρα γυμνασίων του στόλου, κάτω από την αρχηγία του Δεμέστιχα παλιού φίλου του Λιάτζουρα. Έχοντας λοιπόν ο τελευταίος κάθε δυνατότητα φιλοξενίας του φίλου του και της συνοδείας του, τον καλεί στον Άγιο Λαυρέντιο. Τόπος συνάντησης ορίστηκε η Αγριά. Με τη βενζινάκατο εκεί ο αρχηγός, με τα πόδια ο Λιάτζουρας. Δίνουν τα χέρια και ανηφορίζουν όλοι με τα πόδια για τον Άγιο Λαυρέντιο, Δεμέστιχας, αξιωματικοί και Λιάτζουρας. 

Ζύγωνε το μεσημέρι όταν έφτασαν στο χωριό. Έπρεπε επομένως να προσφερθεί χωρίς άργητα γεύμα σε όλους. Ο ασυναγώνιστος μάγειρας είχε σκεφτεί τα οικόσιτα κοτόπουλα. Πώς όμως θα βράζανε αν ρίχνονταν αμέσως μετά τη σφαγή στην κατσαρόλα; Θυμήθηκε τότε ένα κόλπο που έμαθε στην Αμερική: Πότισε με… κονιάκ τα κοτόπουλα, για να μαλακώσει το κρέας και να βράσει σύντομα!

Αμ’ έπος αμ’ έργο. Ένα – ένα τα πουλερικά γιόμισαν με κονιάκ τα στομάχια τους (με τη βία βέβαια), για να έρθουν αμέσως σχεδόν τα διασκεδαστικά αποτελέσματα: Τα κοτόπουλα μέθυσαν και στριφογύριζαν άταχτα πέρα – δώθε! Θέαμα παράξενο και διασκεδαστικό, που δεν έμεινε έξω από την προσοχή των φιλοξενουμένων. Τα ’βλεπαν και τα ’καναν χάζι αξιωματικοί και ναύτες, μέχρις ότου περάσουν απ’ το μαχαίρι του Λιάτζουρα, για να καταλήξουν στο τραπέζι στην αυλή του ξενοδοχείου. 

Έφαγαν και ήπιαν με την ψυχή τους μέσα σε κλίμα κεφιού που ανέβαζε συνέχεια ο ενθουσιώδης αγιολαυρεντίτης. Μεθυσμένα κοτόπουλα έτρωγαν, πώς να μείνουν ανεπηρέαστοι οι συμποσιαστές;