Τελευταίο τέταρτο 19ου αι. Βρίσκεται στην άκρη του χωριού και στη σημερινή του μορφή, το κτήριο, αποτελεί συνένωση 2 κατοικιών κι ενός αποθηκευτικού χώρου. Μέχρι το 1905 το ακίνητο ανήκε στην οικογένεια Δεληγιάννη, από την οποία το αγόρασε τότε, σύμφωνα με σχετική συμβολαιογραφική πράξη, ο Κουκουσέλης. Το 1978 περιήλθε στην ιδιοκτησία Γρηγοριάδη. Τα κτήρια έχουν απλά ορθογώνια σχήματα, χαρακτηριστικά της λιτής, «άχρονης αρχιτεκτονικής του ελάχιστου», καθαρά πέτρινες κατασκευές, με τοιχοποιίες ενισχυμένες με εμφανείς ξυλοδεσιές. Το σύνολο αποκαταστάθηκε με ιδιαίτερη ευαισθησία, με ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα, διατηρώντας σημαντικά στοιχεία της αρχικής κατασκευής και δομής, συμπεριλαμβανομένου του σκελετού της στέγης, ο οποίος είναι ορατός, στον κεντρικό χώρο.